IV. Kazanie anagogiczne
Zakwitnie drzewo migdałowe, itd. (Koh 12, 5). W tych trzech rzeczach zaznaczono w sensie anagogicznym: zmartwychwstanie ciała, uwielbienie duszy i zniszczenie śmierci. Każde z nich przejrzymy pokrótce.
Zmartwychwstanie ciała, według tego: Zakwitnie drzewo migdałowe. Coś podobnego u Hioba: Drzewo ma nadzieję: jeśli ucięte będzie, znowu się zieleni i gałązki jego odrosną; jeśli się zestarzeje w ziemi korzeń jego, i w prochu obumrze pień jego, na zapach wody puści się i rozpuści gałęzie jako pierwej, gdy byto wsadzone (Job 14, 7-9).
Drzewem jest ciało człowieka, co do którego chociażby było ucięte, i zestarzało się w ziemi, i zgniło i obróciło się w proch, człowiek jednak winien mieć nadzieję, że znowu zazielenieje, czyli powstanie, i że członki jego odrosną, i na zapach wody, czyli łaskawości Mądrości bożej, zrodzi chwałę, i rozpuści gałęzie nieśmiertelności, jak pierwej, gdy było wsadzone, mianowicie w Raju.
Pierwszym bowiem stanem człowieka w Raju było móc nie umierać, którego z powodu grzechów dotyczy kara nie móc nie umierać, któremu w owej szczęśliwości pozostaje to trzecie, mianowicie nie móc umierać. Zakwitnie zatem drzewo migdałowe, dlatego Duch Święty przez Dawida: I zakwitnie na nowo ciało moje, i ochotnie wysławiać go będę
(Ps 27, 7). Zauważ, że ciało człowieka zakwitło w Raju przed grzechem, opadło z kwiatu po grzechu, lecz na nowo zakwitło w Zmartwychwstaniu Chrystusa, całkowicie rozkwitnie, czyli zakwitnie doskonale w powszechnym Zmartwychwstaniu.
Wtenczas utyje szarańcza, to znaczy dusza będzie uwielbiona: Nasycony będę, rzecze, gdy się ukaże chwała twoja (Ps 16, 15). Stąd to w Psalmie: Nakarmił ich tłustością zboża, i nasycił ich miodem z opoki (Ps 80, 17).
Zbożem i opoką - Chrystus Bóg i człowiek. W niedoli życia doczesnego jest dla nas Zbożem, gdyż pokrzepia; Opoką, gdyż przyjmuje uciekających doń, i przyjętych broni, stąd to: Opoka schronieniem dla jeżów (Ps 103, 18), to znaczy dla grzeszników nawróconych.
W chwale ojczyzny niebieskiej będzie dla nas tłustością zboża i miodem z opoki, bo nakarmi nas blaskiem swego człowieczeństwa i nasyci nas słodyczą swego Bóstwa; stąd to Izajasz: Ujrzycie, i rozweseli się serce wasze: Oto tłustosc szarańczy; a kości wasze jak trawa zakwitną (Iz 66, 14): Oto kwiat migdałowy.
Ujrzycie blask człowieczeństwa, i rozweseli się serce wasze słodyczą Bóstwa. I wtenczas rozproszy się kapparys. Stąd to Apostoł: Gdy to, co skazitelne przyoblecze się w nieskazitelność, a to, co śmiertelne przyoblecze się w nieśmiertelność, wtedy wypełni się słowo, które jest napisane: Gdzież jest zwycięstwo twe, o śmierci? Gdzie jest, o śmierci, oścień twój? A ościeniem śmierci jest grzech: siłą zaś grzechu jest zakon. A dzięki Bogu, który nam dał zwycięstwo przez Jezusa Chrystusa Pana naszego (l Kor 15, 53-57). Który jest błogosławiony na wieki. Amen.
W: Sw. Antoni Padewski, Kazania Niedzielne i swiąteczne, tom. III, Kraków 2002.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz